Tak było dawniej

Pierwsze pisemne informacje o „Niebieskich Źródłach”, nazywanych w przeszłości także: „Modrym Stokiem”, „Modrymi Wodami”, Źródłem Niebieskim”, „Błękitną Wodą”, „Jeziorem Błękitnym”, „Kolorowymi Źródłami” i „Błękitnymi Źródłami” pochodzą już z połowy XVIII wieku.

Były miejscem, w którym chętnie przebywali dostojnicy i władcy – wśród nich car Mikołaj II. Na ich temat powstawały utwory poetyckie i legendy. Ciekawiły wielu podróżników i badaczy przyrody.

Źródlanej wodzie przypisywano też właściwości zdrowotne, co wiązało się z planowaniem powstania tutaj na początku XX wieku kurortu leczniczego.

W latach 30. XX wieku „Niebieskie Źródła” zaczęto przekształcać w park turystyczno – przyrodniczy. Przystąpiono do modernizacji terenu, usypano groblę i wykopano sztuczne kanały oddzielające trzy duże wyspy. Prace te przerwał wybuch II wojny światowej.

Ścieżka dydaktyczna, taras widokowy

Rezerwat utworzono w 1961 roku na obszarze 29 hektarów.

W basenach wywierzyskowych można zaobserwować jak w każdym pulsuje obok siebie po kilkanaście źródeł, a drgający piasek widziany przez taflę wody przybiera niepowtarzalną barwę o różnych odcieniach, zależnie od warunków pogody i wysokości słońca.

Każdy turysta, który miał okazję zobaczyć „Niebieskie Źródła”, może sam przekonać się o ich urodzie.

Jest to możliwe dzięki dobremu zagospodarowaniu miejsca: od ścieżki dydaktycznej, przez alejki  i miejsca odpoczynku, aż po taras widokowy.

Ścieżka dydaktyczna biegnie bowiem wzdłuż kanału łączącego trzy wywierzyska (miejsca wypływu wód ze szczelin w skałach wapiennych) z oddzielającą je wyspą.

Źródła dla miasta

To wszystko dla odwiedzających. Ale nie tylko. Wodę z „Niebieskich Źródeł” człowiek wykorzystał także dla własnych potrzeb.

Wiadomo jest, że już dawniej zaopatrywano w nią znaczną część ludności Tomaszowa Mazowieckiego dowożąc ją konnymi beczkowozami do miasta. Natomiast w roku 1955, obok źródeł zbudowano ujęcie wody, czerpanej dla Łodzi z rzeki Pilicy.