Drohiczyn to miasto położone nad Bugiem, w województwie podlaskim, w powiecie siemiatyckim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Drohiczyn. Jest jednym z najstarszych miast na Podlasiu. Archeolodzy odkryli tu ślady osadnictwa pochodzące z X w. p.n.e. Osada wiejska w tym miejscu istniała już w VI w. naszej ery, a dzięki położeniu nad „życiodajnym Bugiem" przekształciła się w prężny ośrodek handlowy i dała w późniejszym okresie początek miastu. Odnaleziony tutaj skarb srebrnych monet - dirhemów arabskich, datowanych na VIII i XI w. potwierdza, iż Drohiczyn przed wiekami pełnił rolę ważnego ośrodka handlowego.

Karczówka to jedno z najpiękniejszych miejsc widokowych w Kielcach. Z położonego 341 m n.p.m. wzniesienia można oglądać rozległą panoramę Gór Świętokrzyskich. Należące do Pasma Kadzielniańskiego malownicze wzgórze, położone jest na południowy-zachód od centrum miasta. Jego nazwa wywodzi się od osady leżącej na jego zboczu, zamieszkałej przez górników zajmujących się karczowaniem lasu. Karczówka została przyłączona do Kielc w 1930 roku. Na szczycie ulokowany jest kościół pw. św. Karola Boromeusza oraz klasztor należący dawniej do oo. Bernardynów.

Karczówka to jedno z najpiękniejszych miejsc widokowych w Kielcach. Z położonego 341 m n.p.m. wzniesienia można oglądać rozległą panoramę Gór Świętokrzyskich. Należące do Pasma Kadzielniańskiego malownicze wzgórze, położone jest na południowy-zachód od centrum miasta. Jego nazwa wywodzi się od osady leżącej na jego zboczu, zamieszkałej przez górników zajmujących się karczowaniem lasu. Karczówka została przyłączona do Kielc w 1930 roku. Na szczycie ulokowany jest kościół pw. św. Karola Boromeusza oraz klasztor należący dawniej do oo. Bernardynów.

Z tarasu widokowego obok dawnej kaplicy Matki Boskiej Fatimskiej rozpościera się panorama na Górę Dobrzeszowską, Górę Kuźniacką, Górę Perzową, Górę Sieniawską, Górę Baranią, przełom rzeki Bobrzy, Ciosową, Wykieńską, Wzgórza Tumlińskie, Pasmo Masłowskie z Klonówką, przełom rzeki Lubrzanki, Radostową, Łysicę i Święty Krzyż.

Widoki można także podziwiać z wieży kościelnej (pn. – sob. w godz.: 10.00 – 12.00 i 14.00 – 15.30 oraz w niedzielę w godz.: 13.00 – 16.00). 

Lutomiersk to dawne miasto (prawa miejskie nadał 24 kwietnia 1274 roku Leszek Czarny), obecnie wieś gminna w województwie łódzkim, w powiecie pabianickim. Zamieszkuje ją obecnie około 1600 mieszkańców.

Lutomiersk położony jest na Wysoczyźnie Łaskiej na lewym brzegu Neru w pobliżu ujścia do niego rzeki Zalewki.

Chełm leży w zachodniej części Polesia Wołyńskiego, nad rzeką Uherką - lewym dopływem Bugu. Miasto zamieszkuje około 65.000 mieszkańców. W przeszłości jeden z głównych ośrodków osadniczych w rejonie środkowego Bugu i stolica ukształtowanej w średniowieczu ziemi chełmskiej. Jako gród leżący na pograniczu wschodniej i zachodniej Słowiańszczyzny, podlegał wpływom katolicyzmu i prawosławia oraz był obiektem rywalizacji między Polską, Rusią, Litwą i Węgrami. W XIII wieku Chełm pełnił rolę stolicy Księstwa Halicko-Włodzimierskiego. Chełm przez wieki zamieszkały był przez różnorodną etniczno-religijnie ludność, złożoną z Polaków, Ukraińców, Żydów i przedstawicieli innych narodowości.

Najbardziej znanym miejscem Chełma jest łagodne wzniesienie, zwane Górką Chełmską, a w przeszłości Górką Katedralną lub Starościńską. W czasach carskich używano również określenia Góra Soborowa. To tutaj, w centralnym miejscu znajduje się otoczona innymi budowlami - bazylika pw. Narodzenia Najświętszej Marii Panny.

Miedniewice to wieś położona w województwie mazowieckim, w powiecie żyrardowskim, w gminie Wiskitki. Nazwa zdaje się wskazywać, iż zamieszkiwali ją miedwiednicy, wodzący niedźwiedzie po jarmarkach ku uciesze gawiedzi; wg innej wersji - miedwiednicy to ci, którzy wiedzą, gdzie jest miód, oczywiście bartny.

Pierwsza wzmianka o Miedniewicach pochodzi z 1359 r. jako miejscowości należącej do księcia mazowieckiego Ziemowita IV. Od 1468r. stały się własnością królewską. Od połowy XVII w. wieś należała do generała Mikołaja Wiktoryna Grudzińskiego z Grudy herbu Grzymała, starosty grzybowskiego, golubskiego i guzowskiego. Ziemie te były dziedziczone do I połowy XVIII w. przez spokrewnione rodziny: Grudzińskich, Duninów, Sanguszków. W II połowie XVIII w. Sanguszkowie sprzedali dobra szymanowskie, a więc i Miedniewice Ignacemu Cieleckiemu, szambelanowi królewskiemu. Od tej pory dobra miedniewickie zmieniały właścicieli aż do II wojny światowej.

Poreformacki zespół kościelno - klasztorny z przełomu XVII i XVIII wieku w Miedniewicach należy do najcenniejszych zabytków architektury barokowej zachodniego Mazowsza.

Miedniewice to wieś położona w województwie mazowieckim, w powiecie żyrardowskim, w gminie Wiskitki. Nazwa zdaje się wskazywać, iż zamieszkiwali ją miedwiednicy, wodzący niedźwiedzie po jarmarkach ku uciesze gawiedzi; wg innej wersji - miedwiednicy to ci, którzy wiedzą, gdzie jest miód, oczywiście bartny.

Jabłeczna to nadbużańska wieś położona w województwie lubelskim, w powiecie bialskim, w gminie Sławatycze, na południe od Terespola. W odległości 2 kilometrów od wsi znajduje się monaster  - jeden z najstarszych zabytków prawosławia na ziemi chełmsko-podlaskiej. To w nim są cudowne ikony, a od 2003 roku także relikwie.

Jak podaje Wikipedia, monaster albo monastyr to tradycyjna nazwa klasztoru w Kościołach wschodnich. Monaster stauropigialny podlega bezpośrednio patriarsze tak, że ma on te same prawa i zobowiązania co biskup diecezjalny – wobec monasteru i członków do niego należących oraz osób, które we dnie i w nocy przebywają w monasterze; inne zaś osoby przypisane do monasteru podlegają bezpośrednio i wyłącznie patriarsze tylko w sprawach dotyczących ich zadań lub urzędów.

Żarki to miasto z bogatymi tradycjami związanymi z rolnictwem, handlem, rzemiosłem i młynarstwem. Leży w województwie śląskim, w powiecie myszkowskim. Pierwsze źródłowe wzmianki o miejscowości pochodzą z XIV w. Dokumentem, który zamykał proces kształtowania się miasta był akt króla Władysława Jagiełły z 1406 roku, który potwierdził lokalizację Żarek na prawie niemiecko-średzkim. W 1556 roku Żarki zyskały przywilej nadany przez Zygmunta Augusta, który pozwalał na organizowanie trzech jarmarków rocznie oraz targów w każdy wtorek. Jarmarki odbywają się do dzisiaj, w każdą sobotę odwiedza je prawie 10 tysięcy osób. Lokalne produkty i przedmioty codziennego użytku można wybierać na 500 stoiskach zlokalizowanych na 1,5-hektarowej powierzchni targowej. Targi, ale znacznie mniejsze mają miejsce również w środy.

Sanktuarium Matki Bożej Leśniowskiej Patronki Rodzin położone jest w Leśniowie, dzielnicy Żarek. Opiekunami tego miejsca, od ponad 300 lat, są paulini.

Kodeń to dawne miasto (1511 - 1869), obecnie wieś położona nad Bugiem w województwie lubelskim, w powiecie bialskim, w gminie Kodeń. W 1513 roku Jan Sapieha zbudował tutaj zamek, który przez prawie 300 lat stanowił główną siedzibę rodową kodeńskiej linii Sapiehów. Obecnie miejscowość znana jest z sanktuarium oraz Kalwarii Kodeńskiej. Wiernych przyciąga słynący z cudów obraz Matki Bożej Gregoriańskiej (Guadalupeńskiej) zwanej także Matką Bożą Kodeńską - królową Podlasia, sprowadzony do Kodnia w 1631 roku. Obraz pochodzi z kaplicy papieskiej w Rzymie.  

Kodeń to dawne miasto (1511 - 1869), obecnie wieś położona nad Bugiem w województwie lubelskim, w powiecie bialskim, w gminie Kodeń. W 1513 roku Jan Sapieha zbudował tutaj zamek, który przez prawie 300 lat stanowił główną siedzibę rodową kodeńskiej linii Sapiehów. Obecnie miejscowość znana jest z sanktuarium oraz Kalwarii Kodeńskiej. Wiernych przyciąga słynący z cudów obraz Matki Bożej Gregoriańskiej (Guadalupeńskiej) zwanej także Matką Bożą Kodeńską - królową Podlasia, sprowadzony do Kodnia w 1631 roku. Obraz pochodzi z kaplicy papieskiej w Rzymie. 

Muzeum Misyjno-Ornitologiczne w Kodniu powstało w 1999 roku. Od dwóch lat znajduje się  podziemiach kodeńskiego klasztoru.

Jesienią i zimą polecamy wycieczkę do romantycznych ruin, osobliwych kościołów i klasztorów w Czechach, które napełnią was pozytywną energią. Odwiedźcie na przykład klasztor Rosa Coeli, sanktuarium Święty Hostýn, ruiny zamku Anielska Góra (czes. Andělská Hora) czy niedokończoną budowlę gotyckiego kościoła w Panenskim Týncu. 

Orchówek to wieś położona na Pojezierzu Łęczyńsko-Włodawskim, w województwie lubelskim, w powiecie włodawskim, w gminie Włodawa, na terenie Polesia. Polesie jest krainą geograficzną i historyczną, leżącą głównie na terytorium obecnej Białorusi i Ukrainy, a także częściowo Polski i Rosji. Po wojnie Polsce zwrócono jedynie niewielki skrawek byłego województwa poleskiego, tzw. Polesie Zachodnie, którego głównym miastem jest Włodawa. Orchówek położony jest 4 km na południowy-wschód od Włodawy (dojazd drogą wojewódzką nr 816, potocznie zwaną „Nadbużanką”).

Zakroczym to miasto położone nad Wisłą, w woj. mazowieckim, w powiecie nowodworskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej. Zakroczym jest jednym z najstarszych grodów na Mazowszu.

Historia jego powstania rozpoczęła się wraz z kształtowaniem początków państwowości polskiej. Zalążkiem miasta był istniejący tu w średniowieczu gród strzegący przeprawy i brodu na Wiśle. Nazwa Zakroczym pochodzi od „zakrotu”, co znaczy przekraczać rzekę. Gród w swym pierwotnym istnieniu leżał niżej skarpy.

W 1374 roku Zakroczym został stolicą ziemi zakroczymskiej i ten stan rzeczy utrzymał się do III rozbioru Polski. W Zakroczymiu zapadały ważne decyzje - tu książę Janusz Starszy ogłosił zbiór praw dla ziem mazowieckich, tu także odbywały się sejmiki mazowieckie.

O dzisiejszym rozwoju miasta decyduje bliskość stolicy oraz lotniska w Modlinie. Gmina ma w części charakter rolny.

Mogilno to miasto położone w woj. kujawsko-pomorskim, w powiecie mogileńskim, którego nazwa miasta pochodzi od słowa „mogiła", co pierwotnie oznaczało naturalne wzniesienie, pagórek. 17 maja 1398 r. Mogilno na podstawie przywileju Władysława Jagiełły otrzymało magdeburskie prawa miejskie, prawa te zostały potwierdzone w 1548 roku przez króla Zygmunta I Starego i w roku 1666 przez króla Jana Kazimierza. Dzieje miasta związane są z zakonem benedyktynów. 

Nowe Miasto nad Pilicą to miasto położone w powiecie grójeckim, nad rzeką Pilicą. W  roku 1874 Jan Bieliński otworzył tutaj Zakład Przyrodoleczniczy, który urządził na wzór zakładu hydropatycznego dr. Sebastiana Kneippa, u którego w Worishofen w Bawarii odbył praktykę. Standard i poziom leczenia w Nowym Mieście nie odbiegał od uzdrowisk czeskich, szwajcarskich czy francuskich. Bieliński kierował Zakładem przez 42 lata, aż do czasu zarekwirowania go (częściowo zburzonego w wyniku ostrzału art. w październiku 1914 r.) przez armię niemiecką w lecie 1915 r.

Dzisiaj po dawnym uzdrowisku nie ma śladu (można o nim dowiedzieć się w Muzeum Regionalnym znajdującym się vis-a-vis kościoła i klasztoru kapucynów).

Jest natomiast z dawnych lat klasztor i kościół kapucynów. W 1986 r. urządzono przy kościele muzeum, w którym zgromadzono pamiątki związane z życiem i działalnością bł. Honorata Koźmińskiego. Jego relikwie od 1988 r. spoczywają w bocznym ołtarzu po lewej stronie prezbiterium.

Leżajsk to miasto położone nad Sanem, w północnej części województwa podkarpackiego, siedziba powiatu leżajskiego. Jedną z atrakcji turystycznych jest zespół klasztorny bernardynów, którego początki sięgają I poł. XVII w. Został wybudowany dla sprowadzonych staraniem biskupa przemyskiego Macieja Pstrokońskiego w 1608 roku bernardynów. W jego skład wchodzą: kościół pw. Zwiastowania NPM, klasztor, cmentarz kościelny, mury obronne z basztami i bramami, folwark klasztorny. W kościele uwagę przyciągają organy, należą do najcenniejszych zabytków tego typu w Europie. Sfinansowane przez rodzinę Potockich powstały w drugiej połowie XVII wieku.

Niepokalanów to franciszkański klasztor-sanktuarium („Gród Maryi”), położony na terenie archidiecezji warszawskiej, w miejscowości Paprotnia w gminie Teresin, w powiecie sochaczewskim. Klasztor zajmuje powierzchnię 28 ha. Początki Niepokalanowa związane są z Maksymilianem Marią Kolbe, który w 1927 r. na ziemiach ofiarowanych przez księcia Jana Druckiego-Lubeckiego wybudował klasztor-wydawnictwo.

Budowę kościoła, którą rozpoczęto w maju 1939 r., przerwał wybuch II wojny światowej. Prace budowlane wznowiono w 1948 r. W 1950 r. abp Stefan Wyszyński ustanowił tutejszą parafię, zaś 7 grudnia 1952 r., z okazji 25-lecia założenia Niepokalanowa, przewodniczył uroczystościom w nowym kościele. Miał zamiar osobiście konsekrować świątynię 3 października 1954, został jednak uwięziony. Konsekracji kościoła, któremu nadano wówczas tytuł NMP Niepokalanej Wszechpośredniczki Łask, dokonali bp Wacław Majewski oraz bp Karol Niemira.

W 1980 r. Jan Paweł II nadał świątyni godność bazyliki mniejszej. W Niepokalanowie wydawany jest miesięcznik „Rycerz Niepokalanej”, którego inicjatorem był Kolbe. Na terenie klasztoru znajdują się aż trzy muzea: papieskie, strażackie i św. Maksymiliana. 

Niepokalanów to franciszkański klasztor-sanktuarium („Gród Maryi”), położony na terenie archidiecezji warszawskiej, w miejscowości Paprotnia w gminie Teresin, w powiecie sochaczewskim. Klasztor zajmuje powierzchnię 28 ha. Początki Niepokalanowa związane są z Maksymilianem Marią Kolbe, który w 1927 r. na ziemiach ofiarowanych przez księcia Jana Druckiego-Lubeckiego wybudował klasztor-wydawnictwo.

Budowę kościoła, którą rozpoczęto w maju 1939 r., przerwał wybuch II wojny światowej. Prace budowlane wznowiono w 1948 r. W 1950 r. abp Stefan Wyszyński ustanowił tutejszą parafię, zaś 7 grudnia 1952 r., z okazji 25-lecia założenia Niepokalanowa, przewodniczył uroczystościom w nowym kościele. Miał zamiar osobiście konsekrować świątynię 3 października 1954, został jednak uwięziony. Konsekracji kościoła, któremu nadano wówczas tytuł NMP Niepokalanej Wszechpośredniczki Łask, dokonali bp Wacław Majewski oraz bp Karol Niemira.

W 1980 r. Jan Paweł II nadał świątyni godność bazyliki mniejszej. W Niepokalanowie wydawany jest miesięcznik „Rycerz Niepokalanej”, którego inicjatorem był Kolbe.

Jarosław to miasto położone nad rzeką San, w województwie podkarpackim, siedziba powiatu jarosławskiego. Do połowy XIX wieku Jarosław miał status miasta prywatnego. Było to korzystne dla jego rozwoju, a bogactwo Jarosławia stało się z czasem wręcz legendarne. Było ono wynikiem położenia miasta na skrzyżowaniu ważnych europejskich szlaków kupieckich, a także licznych przywilejów, o które zabiegali jego właściciele. Najsłynniejszymi były jarmarki jarosławskie, z których największym był trwający przez cztery tygodnie sierpniowy, zwany jarmarkiem „jarosławskim” lub „wielkim”, na który zjeżdżali z mnogością towarów kupcy z całej Europy i Bliskiego Wschodu. Na jarmarki spędzano nierzadko do 40 tysięcy wołów, co stawiało Jarosław pośród miast szczycących się organizowaniem największych targów w całej Europie Środkowej. Dzięki położeniu nad spławną rzeką w XVI i XVII wieku miasto było także ważnym portem na Sanie, skąd spławiano towary aż do Gdańska.